Δάφια

Η ιστορία του χωριού χάνεται στο πέρασμα των αιώνων. Χτισμένο ΒΔ της Καλλονής στους πρόποδες του βουνού Παρθένης, φαίνεται να πήρε το όνομά του πιθανότατα από τη «Δάφνια Αρτέμιδα», που λατρευόταν στην περιοχή. Αυτό αποδεικνύεται από στοιχεία και ερυήματα που μαρτυρούν ότι μαλλον υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη θεά στη θέση του τούρκικου τζαμιού. Υπάρχουν γραπτές μαρτυρές για την πιθανότητα αυτή που τις ενισχύει και η ανεύρεση δυο επιγραφών που κάνουν λόγο για την Άρτεμη.

Στη Λεσβιακή διάλεκτο το επίθετο «Δαφνία» με το ανέβασμα του τόνου έγινε «Δάφνια» και με το χρόνο εξέπεσε το «ν» κι έγινε «Δάφια». Εξάλλου και η ονομασία του βουνού είναι αρχαία.

Το όνομα «Παρθένης» δινόταν στους τόπους όπου υπήρχε ιερό της παρθένας θεάς Άρτεμης (παρθένιον όρος). Άλλη εκδοχή είαι ότι ονομάστηκε έτσι από τη λέξη «Εδάφια» κι η τρίτη από τη λέξη «ντάπια» που σημαίνει φυλάκιο-παρατηρητήριο. Φαίνεται ότι στην περιοχή αυτή υπήρχε φυλάκιο, το οποιο επιτηρούσε τα περάσματα προς τα διοικητικά κέντρα του Μολύβου και της Μυτιλήνης. Γραπτά στοιχεία για το χωριό έχουμε από τον 15ο αιώνα.

Τα Δάφια είναι ένας από τους 24 οικισμούς και μεγάλα χωριά του κάμπου από τα βυζαντινά χρόνια. Από τους γειτονικούς οικισμούς που χάθηκαν κι άφησαν μόνο ερείπια στα σημερινά χωράφια του χωριού, είναι τα Τριάντα (ονομάστηκε έτσι λέει η παράδοση από τους 30 οικισμούς ή τις 30 εκκλησίες που είχε κατά τα βυζαντινά χρόνια της ακμής), ο Χλιος που άφησε τον Άγιο Γεώργιο το Χλοΐτη στα Μετόχια και ο Άγιος Λέντης-Λεόντιος.

Πιο συστηματικά αναφέρονται τα Δάφια τον 16ο αιώνα. Ο Μητροπολίτης Γαβριήλ αναφέρει σε μια περιγραφή που κάνει για το χωριό, την εκκλησία της Θεοτόκου, πενήντα πέντε σπίτια χριστιανών κι άλλα τόσα Αγαρηνών (Τούρκων). Η εκκλησία που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, χτίστηκε το 1792. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι Τούρκοι αξιωματούχοι προτιμούσαν να μένουν στα Δάφια, επειδή είχε πολύ καλό κλίμα. Μάλιστα απέκτησαν τέτοια δύναμη οι Τούρκοι της περιοχής, που κατάφεραν να καταστήσουν το χωριό έδρα του ναζιράτου, δηλαδή έδρα του Τούρκου ηγεμόνα για όλο το νησί. Από τα Δάφια κατάγονταν οι δυο μεγάλοι ναζίρηδες του 18ου αιώνα. Ομέρ Αγάς και Μπεκήρ Αγάς που παραθέριζαν στην «Καλή Λαγκάδα» («Ποταμιά») κοντά στο βουνό της Ίσσας.

Από τα Δάφια ακόμη, καταγόταν κι ο σπουδαίος Μητροπολίτης Σμύρνης Χρύσανθος. Απομεινάρια της τουρκικής παρουσίας στο χωριό ήταν το τζαμί, το χαμάμ (λουτρό) και τα χαρέμια, τα οποία γκρεμίστηκαν όλα πρόσφατα.

Το 1912, όταν ελευθερώθηκε το νησί από τους Τούρκους, το χωριό είχε 450 κατοί-κους και το 1918 έγινε κοινότητα. Το 1922 προστέθηκαν στον πληθυσμό ακόμη 300 πρό-σφυγες από τη Μικρά Ασία.

Στα Δάφια έχουν εγκατασταθεί και κάτοικοι του χωριού «Κλαπάδος», στα βόρεια της Καλλονής, από το οποίο σώζονται σήμερα μόνο λιγοστά ερείπια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δούλεψαν μαζί, σκληρά και με εργατικότητα και με τη νοικοκυροσύνη τους κατάφεραν να επιβιώσουν και να προκόψουν. Βασικές ασχολίες των κατοίκων ήταν και είναι η κτηνοτροφία και η γεωργία.

 

Επικοινωνία